อุปมาพรหมจรรย์กับแก่นไม้ สะเก็ดพรหมจรรย์ เปลือกพรหมจรรย์ กระพี้พรหมจรรย์ แก่นพรหมจรรย์ สรุปพรหมจรรย์ พระพุทธรูปยุคคันธาระ พระพุทธรูปยุคอู่ทอง ยุคคุปตะและหลังคุปตะ พระพุทธรูปยุคปาละเสละ พระพุทธรูปยุคทราวดี ยุคลานนาและเชียงแสน ยุคมถุราอมราวดี พระพุทธรูปยุคลังกา พระพุทธรูปยุคลบบุรี พระพุทธรูปยุคสุโขทัย พระพุทธรูปยุคศรีวิชัย ยุคอินเดียโบราณ ทำบุญตักบาตร รักษาศีล ฟังเทศน์ฟังธรรม ทุกวัน สะเก็ดพรหมจรรย์              ดูกรภิกษุทั้งหลาย  กุลบุตรบางคนในโลกนี้มีศรัทธาออกจากเรือน    บวชเป็นบรรพชิต   ด้วยคิดว่า เราเป็นผู้อันชาติ ชรา  มรณะ  โสกะ ปริเทวะ   ทุกข์  โทมนัสอุปายาสท่วมทับแล้วมีความทุกข์เป็นเบื้องหน้า  ไฉนหนอความกระทำที่สุดแห่งทุกข์ทั้งมวลนี้จะพึงปรากฏ เขาบวชอย่างนั้นแล้วยังลาภสักการะและความสรรเสริญ ให้บังเกิดขึ้น             เขาไม่มีความยินดี มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยมด้วยลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น.เขาไม่ยกตน ไม่ข่ม ผู้อื่น เพราะลาภสักการะและความสรรเสริญอันนั้น.เขาย่อมไม่มัวเมา ไม่ถึงความประมาท เพราะลาภสักการะและ ความสรรเสริญนั้นเมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมยังความถึงพร้อมแห่งศีลให้สำเร็จ. เขามีความยินดี  มีความดำริเต็ม เปี่ยม ด้วยความถึงพร้อมแห่งศีลนั้น เพราะความ ถึงพร้อมแห่งศีลอันนั้น เขาย่อมยกตนข่มผู้อื่นว่า เรามีศีล มีกัลยาณธรรม ส่วนภิกษุอื่นนอกนี้ เป็นผู้ทุศีล มีบาปธรรม.เขาย่อมมัวเมา ถึงความประมาท เพราะความถึงพร้อม      แห่งศีลนั้น เมื่อเป็นผู้ประมาทแล้วย่อมอยู่เป็นทุกข์             ดูกรภิกษทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษผู้มีความต้องการแก่นไม้แสวงหาแก่นไม้เที่ยวเสาะหาแก่นไม้อยู่  เมื่อต้นไม้ใหญ่มีแก่นตั้งอยู่ ละเลยแก่น ละเลยกระพี้ ละเลยเปลือกไปเสียถากเอาสะเก็ดถือไปสำคัญว่าแก่นักบุรุษผู้มี ีจักษุเห็นเขาผู้นั้นแล้ว พึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญนี้ ไม่รู้จักแก่นไม้ไม่รู้จักกระพี้ ไม่รู้จักเปลือก ไม่รู้จักสะเก็ด ไม่รู้จักกิ่งและใบจริงอย่างนั้น บุรุษผู้เจริญนี้ มีความต้องการแก่นไม้ แสวงหาแก่นไม้ เที่ยวเสาะหาแก่นไม้อยเมื่อต้นไม้ ใหญ่มีแก่นตั้งอยู่  ละเลยแก่นละเลยกระพี้ละเลยเปลือกไปเสีย ถากเอาสะเก็ดถือไปสำคัญว่าแก่นและกิจที่จะพึงทำ ด้วยไม้แก่นของเขาจักไม่สำเร็จประโยชน์แก่เขา ฉันใด             กุลบุตรบางคนในโลกนี้ก็ฉันนั้นเหมือนกันมีศรัทธาออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยคิดว่า                       เราเป็นผู้อันชาติ  ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัสอุปายาสท่วมทับแล้วถูกความทุกข์ท่วมทับแล้ว มีความ ทุกข์เป็นเบื้องหน้า ไฉนหนอความกระทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้  จะพึงปรากฏ.                                         เขาบวชอย่างนั้นแล้ว ยังลาภสักการะและความสรรเสริญให้บังเกิดขึ้น. เขาไม่มีความยินดี มีความดำริยัง ไม่เต็มเปี่ยม ด้วยลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น. เขาไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น เพราะลาภสักการะและสรรเสริญ อันนั้น. เขาย่อมไม่มัวเมา ไม่ถึงความประมาท เพราะลาภสักการะและความสรรเสริญนั้นเมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมยังความถึงพร้อมแห่งศีลให้สำเร็จเขามีความยินดีมีความดำริเต็มเปี่ยมด้วยความถึงพร้อมแห่งศีลนั้น                เพราะความถึงพร้อมแห่งศีลอันนั้น เขาย่อมยกตนข่มผู้อื่นว่าเรามีศีล  มีกัลยาณธรรม ส่วนภิกษุอื่นนอกนี้ เป็นผู้ทุศีลมีบาปธรรมเขาย่อมมัวเมาถึงความประมาท เพราะความถึงพร้อมแห่งศีลนั้น เมื่อเป็นผู้ประมาทแล้ว ย่อมอยู่เป็นทุกข์. ดูกรภิกษุทั้งหลายภิกษุนี้เรียกว่า ได้ถือเอาสะเก็ดของพรหมจรรย์และถึงที่สุดแค่สะเก็ดนั้น.